Όπου το τηλέφωνο κουδουνίζει!

Την 26η του Μάρτη θα μαθαίναμε τ' αποτελέσματα για το ποιοι/ες θα συμμετείχαμε στην αποστολή εκπαιδευτικών της ActionAid Hellas στη Ρουάντα. Όταν το τηλέφωνο κουδούνισε για πρώτη φορά, έχασα την κλήση καθώς βρισκόμουν στην τάξη! Μετά από λίγα λεπτά κτύπησε το τελευταίο κουδούνι της ημέρας για το σχόλασμα.

Κάλεσα στην Αθήνα, στον αριθμό που εμφανιζόταν στη συσκευή μου. Ήταν από τον εκπαιδευτικό τομέα της ActionAid Hellas! Να μ' είχαν πάρει για να μου πουν ευχάριστα νέα; Το τηλέφωνο δε σήκωνε κανείς. Ξαναδοκίμασα. Μάταια...

Έφυγα για το σπίτι με το ποδήλατο. Το μυαλό μου ήταν στο τηλέφωνο, αλλά συγκρατήθηκα. Ήταν προχωρημένο μεσημέρι, οι άνθρωποι θα έτρωγαν στο διάλειμμα απ' τη δουλειά τους. Μπήκα στο σπίτι κι έβγαλα απ' την τσέπη το τηλέφωνο. Το κοίταξα. Έλεγξα για άλλες αναπάντητες κλήσεις. Όχι δεν είχα καμία...

Προσπέρασα τον πειρασμό να καλέσω. Έβαλα ένα πιάτο φαγητό κι έκοψα σαλάτα. Το τηλέφωνο παρέμενε σιωπηλό. Έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου. Ήταν η στιγμή που άκουσα το κουδούνισμα! Κατάπια αμάσητη τροφή, καθάρισα τη φωνή μου, πήρα στα χέρια το τηλέφωνο, είδα την αναγνώριση κλήσης, ναι, καλούσαν από την ActionAid Hellas, παρακαλώ; ναι, ο ίδιος...

Σιωπή μερικών κλασμάτων δευτερολέπτου, ναι! είναι καταπληκτικό! σας ευχαριστώ! δεν ξέρω τι να πω, είμαι πολύ χαρούμενος, ναι θα ξαναμιλήσουμε, ναι, ναι στο email μου, ευχαριστώ, ναι, ΟΚ, στο facebook!

Έκλεισα. Κοιτούσα το τηλέφωνο για μερικά δευτερόλεπτα. Κι ύστερα άφησα μια κραυγή να βγει απ' το στόμα μου: ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! Άρχισα να χοροπηδάω στο σαλόνι σα μανιακός. Δεν το πίστευα! Ήμουν ένας από τους/τις πέντε! Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε! Τα είχα καταφέρει! Η τιμή κι ευθύνη που αισθανόμουν ήταν πολύ μεγάλες και τώρα έπρεπε ν' ανταποκριθώ!

Skype συνέντευξη

Είχα ήδη στείλει βιογραφικό κι επιστολή ενδιαφέροντος και περίμενα καθσμένος σ' αναμμένα κάρβουνα για μια ειδοποίηση. Στις 10 του Μάρτη η Μ. Τ. μου έστειλε μήνυμα για να κανονίσουμε μια συνέντευξη μέσω Skype την Παρασκευή 14 του Μάρτη, ώρα 16.30.

Εννοείται πως ξεσκόνισα οτιδήποτε σχετίζεται με το πώς συμμετέχεις σε μια παρόμοια διαδικασία. Είχα πάρει μέρος σε συνεντεύξεις για δουλειά, αλλά ποτέ μέσω skype. Ψάχνοντας διάβασα πολλά και χρήσιμα που με βοήθησαν αρκετά για να προετοιμαστώ ψυχολογικά.

Στη συγκεκριμένη ημερομηνία έμεινα μέχρι αργά στο σχολείο φροντίζοντας τη σύνδεσή μου, το φορητό μου υπολογιστή και τ' ακουστικά και μικρόφωνο. Στην οθόνη μου εμφανίστηκαν τα χαμογελαστά πρόσωπα της Μ.Τ. και της Δ.Ν. με φόντο έναν παγκόσμιο χάρτη. Μετά τις αρχικές συστάσεις και καποιες κουβέντες για να σπάσει ο πάγος, ξεκινήσανε οι ερωτήσεις σε πολύ φιλικό κλίμα.

Απαντούσα με άνεση. Μου άρεσε η κουβέντα. Στην ερώτηση που δυσκολεύτηκα ν' απαντήσω γιατί αιφνιδιάστηκα από το περιεχόμενό της ήταν, από όσα θυμάμαι, η εξής:

- Καθημερινά για τη δουλειά σου περνάς από ένα καταυλισμό Ρομά. Τι θα έκανες ώστε να προσεγγίσεις το θέμα με τους/τις μαθητές/τριες;

Πρέπει να κατάλαβαν την αρχική, στιγμιαία μου αμηχανία και μου είπαν ότι μπορώ να σκεφτώ μερικά λεπτά πριν απαντήσω. Πήρα μια ανάσα και είπα ότι θα προσπαθούσα να μάθω τις απόψεις των παιδιών για τους Ρομά κι ότι στη συνέχεια θα τους ενημέρωνα για την κατάσταση που βιώνουν σε κάθε επίπεδο. Θα συνεργαζόμουν με συναδέλφους/ισσες ώστε να υπάρξει μια διαθεματική προσέγγιση στο θέμα κι ότι ίσως πρότεινα μια επίσκεψη στον καταυλισμό ύστερα από συζήτηση με τους γονείς και τα ίδια τα παιδιά με βασικούς άξονες τα δικαιώματα των Ρομά.

Η συζήτηση κράτησε μια ώρα. Κατά τη διάρκεια της άκουσα ενθαρρυντικά σχόλια. Στο τέλος συζητήσαμε για το online παιχνίδι στρατηγικής της ActionAid Hellas με θέμα τη Ρουάντα. Είχα προτείνει να το παίξουν τα παιδιά της α' γυμνασίου και να στείλουμε σχετική ανατροφοδότηση.

Στις επόμενες μέρες θα καλούσαν στο τηλέφωνο όσους/ες θα συμμετείχαν στην αποστολή. Οι υπόλοιποι/ες θα ειδοποιούνταν μέσω email. Ίσως τ' αποτελέσματα αργούσαν λόγω της μεγάλης συμμετοχής. Αστειεύτηκα λέγοντας ότι ήλπιζα να ξανακούσω νέα τους από το τηλέφωνο.

Έκλεισα με ένα ανάμεικτο συναίσθημα αισιοδοξίας κι απαισιοδοξίας. Γύρισα σπίτι έχοντας αφήσει πίσω μου μερικά από τα πλέον δημιουργικά βράδια. Δε θα ξανάβλεπα τη Ρουάντα και την κοινότητα του Μούκο για αρκετές μέρες. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα...

Κλικ κι έφυγε!

Πέρασα τουλάχιστον τρία βράδια με τα μάτια μου να 'χουνε γίνει κουμπιά πάνω από τον υπολογιστή. Θυμήθηκα περασμένες εποχές που ξημεροβραδιαζόμουν γράφοντας κείμενα, προγραμματίζοντας ή σχεδιάζοντας ακούγοντας μουσική. Περιδιάβηκα Ιστότοπους για τη χώρα που τη λένε Ρουάντα, πέταξα με το Google Earth πάνω από την Αφρική, προσγειώθηκα στην κοινότητα του Muko, έψαξα για τις παρενέργειες των εμβολίων που έπρεπε να κάνω σε περίπτωση που, λέμε τώρα, θα έπαιρνα μέρος στην αποστολή.

Τα πρωινά με βρίσκανε με τα μάτια ελαφρώς θολά και το βλέμμα αψύ. Πάλευα μέσα μου. Πάλευα κι έξω μου. Ώσπου εκμυστηρεύτηκα τη σκέψη μου σε μια συναδέρφισσα, τη μόνη που μπορούσα να συζητήσω μια τέτοια προοπτική.

-Σε ζηλεύω. Έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις. Εγώ πάλι, όχι, μου είπε.

Το μεσημέρι συζήτησα με τη Μαρία σχετικά με το ενδεχόμενο να στείλω όσα απαιτούνταν. Ανακάτευε το τσάι στο φλυτζάνι κοιτώντας το κουτάλι... Ξεδιπλώσαμε τους ψηφιακούς χάρτες, πετάψαμε πιασμένοι απ' το χέρι πάνω από βουνά και λίμνες. Ήρθαν δίπλα μας τα παιδιά. Είδαμε βίντεο σποτ της ActionAid Hellas. Οι ερωτήσεις πέφτανε βροχή! Τέσσερα παιδιά και δυο ενήλικες, έξι ζευγάρια μάτια ρουφούσαν λαίμαργα εικόνες πρωτόγνωρες, ακούγαμε και δε λέγαμε να πιστέψουμε όσα μας αφηγούνταν οι κάτοικοι της Αφρικής.

Το βράδυ άρχισα να γράφω την επιστολή ενδιαφέροντος. Πρώτα στο χαρτί, σκαρώνοντας το σκελετό. Οι ιδέες πέφτανε βροχή μέσα στο μυαλό μου. Τέταρτο βράδυ στη σειρά δεν άντεξα το ξενύχτι. Χάρισα τέσσερις ώρες ύπνου στον φλεγόμενο εγκέφαλό μου και τα ξημερώματα άρχισα να πληκτρολογώ. Συμμάζεψα σε δυο σελίδες το βιογραφικό, έβαλα συνδέσμους σε δουλειές μου.

Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του Μάρτη. Γυάλισα το κείμενο για τελευταία φορά, βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν στη θέση τους και:

- Κλικ κι έφυγε; ρώτησα τη Μαρία.

- Κλικ κι έφυγε, μου απάντησε ξέροντας ότι είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου!