Κλικ κι έφυγε!

Πέρασα τουλάχιστον τρία βράδια με τα μάτια μου να 'χουνε γίνει κουμπιά πάνω από τον υπολογιστή. Θυμήθηκα περασμένες εποχές που ξημεροβραδιαζόμουν γράφοντας κείμενα, προγραμματίζοντας ή σχεδιάζοντας ακούγοντας μουσική. Περιδιάβηκα Ιστότοπους για τη χώρα που τη λένε Ρουάντα, πέταξα με το Google Earth πάνω από την Αφρική, προσγειώθηκα στην κοινότητα του Muko, έψαξα για τις παρενέργειες των εμβολίων που έπρεπε να κάνω σε περίπτωση που, λέμε τώρα, θα έπαιρνα μέρος στην αποστολή.

Τα πρωινά με βρίσκανε με τα μάτια ελαφρώς θολά και το βλέμμα αψύ. Πάλευα μέσα μου. Πάλευα κι έξω μου. Ώσπου εκμυστηρεύτηκα τη σκέψη μου σε μια συναδέρφισσα, τη μόνη που μπορούσα να συζητήσω μια τέτοια προοπτική.

-Σε ζηλεύω. Έχεις τη δυνατότητα να δοκιμάσεις. Εγώ πάλι, όχι, μου είπε.

Το μεσημέρι συζήτησα με τη Μαρία σχετικά με το ενδεχόμενο να στείλω όσα απαιτούνταν. Ανακάτευε το τσάι στο φλυτζάνι κοιτώντας το κουτάλι... Ξεδιπλώσαμε τους ψηφιακούς χάρτες, πετάψαμε πιασμένοι απ' το χέρι πάνω από βουνά και λίμνες. Ήρθαν δίπλα μας τα παιδιά. Είδαμε βίντεο σποτ της ActionAid Hellas. Οι ερωτήσεις πέφτανε βροχή! Τέσσερα παιδιά και δυο ενήλικες, έξι ζευγάρια μάτια ρουφούσαν λαίμαργα εικόνες πρωτόγνωρες, ακούγαμε και δε λέγαμε να πιστέψουμε όσα μας αφηγούνταν οι κάτοικοι της Αφρικής.

Το βράδυ άρχισα να γράφω την επιστολή ενδιαφέροντος. Πρώτα στο χαρτί, σκαρώνοντας το σκελετό. Οι ιδέες πέφτανε βροχή μέσα στο μυαλό μου. Τέταρτο βράδυ στη σειρά δεν άντεξα το ξενύχτι. Χάρισα τέσσερις ώρες ύπνου στον φλεγόμενο εγκέφαλό μου και τα ξημερώματα άρχισα να πληκτρολογώ. Συμμάζεψα σε δυο σελίδες το βιογραφικό, έβαλα συνδέσμους σε δουλειές μου.

Το ημερολόγιο έδειχνε 5 του Μάρτη. Γυάλισα το κείμενο για τελευταία φορά, βεβαιώθηκα ότι όλα ήταν στη θέση τους και:

- Κλικ κι έφυγε; ρώτησα τη Μαρία.

- Κλικ κι έφυγε, μου απάντησε ξέροντας ότι είναι να μη βάλω κάτι στο μυαλό μου!