Όπου το τηλέφωνο κουδουνίζει!

Την 26η του Μάρτη θα μαθαίναμε τ' αποτελέσματα για το ποιοι/ες θα συμμετείχαμε στην αποστολή εκπαιδευτικών της ActionAid Hellas στη Ρουάντα. Όταν το τηλέφωνο κουδούνισε για πρώτη φορά, έχασα την κλήση καθώς βρισκόμουν στην τάξη! Μετά από λίγα λεπτά κτύπησε το τελευταίο κουδούνι της ημέρας για το σχόλασμα.

Κάλεσα στην Αθήνα, στον αριθμό που εμφανιζόταν στη συσκευή μου. Ήταν από τον εκπαιδευτικό τομέα της ActionAid Hellas! Να μ' είχαν πάρει για να μου πουν ευχάριστα νέα; Το τηλέφωνο δε σήκωνε κανείς. Ξαναδοκίμασα. Μάταια...

Έφυγα για το σπίτι με το ποδήλατο. Το μυαλό μου ήταν στο τηλέφωνο, αλλά συγκρατήθηκα. Ήταν προχωρημένο μεσημέρι, οι άνθρωποι θα έτρωγαν στο διάλειμμα απ' τη δουλειά τους. Μπήκα στο σπίτι κι έβγαλα απ' την τσέπη το τηλέφωνο. Το κοίταξα. Έλεγξα για άλλες αναπάντητες κλήσεις. Όχι δεν είχα καμία...

Προσπέρασα τον πειρασμό να καλέσω. Έβαλα ένα πιάτο φαγητό κι έκοψα σαλάτα. Το τηλέφωνο παρέμενε σιωπηλό. Έβαλα την πρώτη μπουκιά στο στόμα μου. Ήταν η στιγμή που άκουσα το κουδούνισμα! Κατάπια αμάσητη τροφή, καθάρισα τη φωνή μου, πήρα στα χέρια το τηλέφωνο, είδα την αναγνώριση κλήσης, ναι, καλούσαν από την ActionAid Hellas, παρακαλώ; ναι, ο ίδιος...

Σιωπή μερικών κλασμάτων δευτερολέπτου, ναι! είναι καταπληκτικό! σας ευχαριστώ! δεν ξέρω τι να πω, είμαι πολύ χαρούμενος, ναι θα ξαναμιλήσουμε, ναι, ναι στο email μου, ευχαριστώ, ναι, ΟΚ, στο facebook!

Έκλεισα. Κοιτούσα το τηλέφωνο για μερικά δευτερόλεπτα. Κι ύστερα άφησα μια κραυγή να βγει απ' το στόμα μου: ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!! Άρχισα να χοροπηδάω στο σαλόνι σα μανιακός. Δεν το πίστευα! Ήμουν ένας από τους/τις πέντε! Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε! Τα είχα καταφέρει! Η τιμή κι ευθύνη που αισθανόμουν ήταν πολύ μεγάλες και τώρα έπρεπε ν' ανταποκριθώ!