Είχα ήδη στείλει βιογραφικό κι επιστολή ενδιαφέροντος και περίμενα καθσμένος σ' αναμμένα κάρβουνα για μια ειδοποίηση. Στις 10 του Μάρτη η Μ. Τ. μου έστειλε μήνυμα για να κανονίσουμε μια συνέντευξη μέσω Skype την Παρασκευή 14 του Μάρτη, ώρα 16.30.
Εννοείται πως ξεσκόνισα οτιδήποτε σχετίζεται με το πώς συμμετέχεις σε μια παρόμοια διαδικασία. Είχα πάρει μέρος σε συνεντεύξεις για δουλειά, αλλά ποτέ μέσω skype. Ψάχνοντας διάβασα πολλά και χρήσιμα που με βοήθησαν αρκετά για να προετοιμαστώ ψυχολογικά.
Στη συγκεκριμένη ημερομηνία έμεινα μέχρι αργά στο σχολείο φροντίζοντας τη σύνδεσή μου, το φορητό μου υπολογιστή και τ' ακουστικά και μικρόφωνο. Στην οθόνη μου εμφανίστηκαν τα χαμογελαστά πρόσωπα της Μ.Τ. και της Δ.Ν. με φόντο έναν παγκόσμιο χάρτη. Μετά τις αρχικές συστάσεις και καποιες κουβέντες για να σπάσει ο πάγος, ξεκινήσανε οι ερωτήσεις σε πολύ φιλικό κλίμα.
Απαντούσα με άνεση. Μου άρεσε η κουβέντα. Στην ερώτηση που δυσκολεύτηκα ν' απαντήσω γιατί αιφνιδιάστηκα από το περιεχόμενό της ήταν, από όσα θυμάμαι, η εξής:
Η συζήτηση κράτησε μια ώρα. Κατά τη διάρκεια της άκουσα ενθαρρυντικά σχόλια. Στο τέλος συζητήσαμε για το online παιχνίδι στρατηγικής της ActionAid Hellas με θέμα τη Ρουάντα. Είχα προτείνει να το παίξουν τα παιδιά της α' γυμνασίου και να στείλουμε σχετική ανατροφοδότηση.
Στις επόμενες μέρες θα καλούσαν στο τηλέφωνο όσους/ες θα συμμετείχαν στην αποστολή. Οι υπόλοιποι/ες θα ειδοποιούνταν μέσω email. Ίσως τ' αποτελέσματα αργούσαν λόγω της μεγάλης συμμετοχής. Αστειεύτηκα λέγοντας ότι ήλπιζα να ξανακούσω νέα τους από το τηλέφωνο.
Έκλεισα με ένα ανάμεικτο συναίσθημα αισιοδοξίας κι απαισιοδοξίας. Γύρισα σπίτι έχοντας αφήσει πίσω μου μερικά από τα πλέον δημιουργικά βράδια. Δε θα ξανάβλεπα τη Ρουάντα και την κοινότητα του Μούκο για αρκετές μέρες. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα...
Εννοείται πως ξεσκόνισα οτιδήποτε σχετίζεται με το πώς συμμετέχεις σε μια παρόμοια διαδικασία. Είχα πάρει μέρος σε συνεντεύξεις για δουλειά, αλλά ποτέ μέσω skype. Ψάχνοντας διάβασα πολλά και χρήσιμα που με βοήθησαν αρκετά για να προετοιμαστώ ψυχολογικά.
Στη συγκεκριμένη ημερομηνία έμεινα μέχρι αργά στο σχολείο φροντίζοντας τη σύνδεσή μου, το φορητό μου υπολογιστή και τ' ακουστικά και μικρόφωνο. Στην οθόνη μου εμφανίστηκαν τα χαμογελαστά πρόσωπα της Μ.Τ. και της Δ.Ν. με φόντο έναν παγκόσμιο χάρτη. Μετά τις αρχικές συστάσεις και καποιες κουβέντες για να σπάσει ο πάγος, ξεκινήσανε οι ερωτήσεις σε πολύ φιλικό κλίμα.
Απαντούσα με άνεση. Μου άρεσε η κουβέντα. Στην ερώτηση που δυσκολεύτηκα ν' απαντήσω γιατί αιφνιδιάστηκα από το περιεχόμενό της ήταν, από όσα θυμάμαι, η εξής:
- Καθημερινά για τη δουλειά σου περνάς από ένα καταυλισμό Ρομά. Τι θα έκανες ώστε να προσεγγίσεις το θέμα με τους/τις μαθητές/τριες;Πρέπει να κατάλαβαν την αρχική, στιγμιαία μου αμηχανία και μου είπαν ότι μπορώ να σκεφτώ μερικά λεπτά πριν απαντήσω. Πήρα μια ανάσα και είπα ότι θα προσπαθούσα να μάθω τις απόψεις των παιδιών για τους Ρομά κι ότι στη συνέχεια θα τους ενημέρωνα για την κατάσταση που βιώνουν σε κάθε επίπεδο. Θα συνεργαζόμουν με συναδέλφους/ισσες ώστε να υπάρξει μια διαθεματική προσέγγιση στο θέμα κι ότι ίσως πρότεινα μια επίσκεψη στον καταυλισμό ύστερα από συζήτηση με τους γονείς και τα ίδια τα παιδιά με βασικούς άξονες τα δικαιώματα των Ρομά.
Η συζήτηση κράτησε μια ώρα. Κατά τη διάρκεια της άκουσα ενθαρρυντικά σχόλια. Στο τέλος συζητήσαμε για το online παιχνίδι στρατηγικής της ActionAid Hellas με θέμα τη Ρουάντα. Είχα προτείνει να το παίξουν τα παιδιά της α' γυμνασίου και να στείλουμε σχετική ανατροφοδότηση.
Στις επόμενες μέρες θα καλούσαν στο τηλέφωνο όσους/ες θα συμμετείχαν στην αποστολή. Οι υπόλοιποι/ες θα ειδοποιούνταν μέσω email. Ίσως τ' αποτελέσματα αργούσαν λόγω της μεγάλης συμμετοχής. Αστειεύτηκα λέγοντας ότι ήλπιζα να ξανακούσω νέα τους από το τηλέφωνο.
Έκλεισα με ένα ανάμεικτο συναίσθημα αισιοδοξίας κι απαισιοδοξίας. Γύρισα σπίτι έχοντας αφήσει πίσω μου μερικά από τα πλέον δημιουργικά βράδια. Δε θα ξανάβλεπα τη Ρουάντα και την κοινότητα του Μούκο για αρκετές μέρες. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου