Μια χώρα που την έλεγαν Ρουάντα

Το θυμάμαι σαν τώρα... Η Μαρία στην κουζίνα κάτι να μαγειρεύει, τα παιδιά να έχουν ήδη κοιμηθεί κι εγώ να αλλάζω tabs στον browser και να διαβάζω μια την πρόσκληση του εκπαιδευτικού τομέα της ActionAid Hellas, μια την περιγραφή της δράσης και των ρόλων όσων θα συμμετείχαν στο ταξίδι στη Ρουάντα...

Πήρα το έγγραφο στην κουζίνα και διάβασα δυνατά τα προαπαιτούμενα. Είδα ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάνε λοξά καθώς οι πατάτες βουτούσαν στην κατσαρόλα. Συνέχισα απτόητος...

- Τρελά πράγματα, ε; ρώτησα δειλά... Ακούς εκεί εμβόλια... Και μάλιστα κίτρινου πυρετού... Όχι ό,τι κι ό,τι... 

- Μμμμ..., έλαβα την απάντηση.

- Θέλεις να στείλουμε; ξαναρώτησα ως βλαξ.

Η πορεία είχε προδιαγραφεί, απλά παίζαμε τη γάτα με το ποντίκι, ένας Tom κι ένας Jerry βραδιάτικα... Γιατί η Μαρία το ξέρει ότι το κεφάλι μου είναι στραβό κι άμα μπει μέσα του μια ιδέα δεν τη βγάζεις εύκολα.

Κείνο το βράδυ ανέβασα πυρετό. Έπεσα στο κρεβάτι με εγκεφαλικά ρίγη. Το παθαίνω άμα παθιαστώ με κάτι. Πήγα για ένα σκοτσέζικο ντους. Μπα... δεν περνούσε με τίποτα. Στο μυαλό μου είχα ήδη το βιογραφικό σε δυο σελίδες. Ζοριζόμουν με την επιστολή ενδιαφέροντος. Τι να εξηγήσω; Τι να πρωτογράψω; Πώς να το παρουσιάσω; Αισθανόμουν ότι η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά. Πώς να περιγράψω τις προσδοκίες και τους φόβους μου από το ταξίδι; Πώς σκοπεύα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου από το ταξίδι και το εκπαιδευτικό υλικό που θα σχεδιαστεί μέσα από αυτό στο σχολικό περιβάλλον; Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά; Κι άλλα πολλά άσχετα και σχετικά αργοσάλευαν και τσιτσίριζαν τη μάζα μέσα στο κρανίο μου. Ένα πλυντήριο ξέπλενε ιδέες και τις έστιβε γεννώντας νέες και ξανά απ' την αρχή.

Ώσπου πέταξα το πάπλωμα κι έβαλα να γίνεται καφές. Άναψα τον υπολογιστή, ρούφηξα την πρώτη γουλιά στις δύο τα μεσάνυχτα κι άρχισα να διαβάζω για μια χώρα που την έλεγαν Ρουάντα...