O εικοσάχρονος G. είναι χαρούμενος γιατί έμαθε πώς να παίζει ρακέτες. Είναι ένα από τα δώρα μας για τα παιδιά της οικογένειας που μας φιλοξένησε στο Muko της Ρουάντα κι η αλήθεια είναι ότι στο δυτικοαναθρεμμένο μυαλό μας οι πλαστικές ρακέτες δεν απευθύνονται σε ενήλικα 20 ετών. Ωστόσο ο φίλος μας διαθέτει αυτή τη χαμένη παιδικότητα που όλα θέλει να τα δοκιμάζει και να τα βιώνει δίχως να έχει υψώσει ακόμη τα τείχη της ενηλικίωσης.
Είναι παιδί που γεννήθηκε ακριβώς τη χρονιά που ξέσπασε το κακό της γενοκτονίας σ' αυτή τη μικρή υποσαχάρια χώρα της κεντροανατολικής Αφρικής. Έζησε την προσφυγιά, την απόλυτη φτώχεια, το κυνηγητό. Είδε τη μητέρα του ν' αγωνίζεται να σωθεί από τους παραστρατιωτικούς, να αλλάζει σύνορα στη γη και την καρδιά της, να στέλνει τα παιδιά της για εφτά μήνες σε στρατόπεδο του Ερυθρού Σταυρού.
Μεγάλωσε τελικά στη χώρα των γονιών του μετά το τέλος της τρίμηνης φρίκης της γενοκτονίας του 1994. Φοίτησε σε κάποιες πρώτες τάξεις του δημοτικού ακολουθώντας τη ροή των πραγμάτων της γενιάς του: καλλιεργητής ενός κομματιού της πληγιασμένης γης που δίνει μετά βίας ένα καλάθι καρπών για το καθημερινό φαγητό. Τέλος κι αρχή, αρχή και τέλος...
Ρωτάει διαρκώς αν μας αρέσει o Bob Marley, αν έχουμε τσιγάρα, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα. Τ' Αγγλικά του περιορίζονται σε μερικές λέξεις, ωστόσο η διάθεσή του να επικοινωνήσει μαζί μας ξεπερνάει κάθε όριο. Μας ξεναγεί στις φτωχογειτονιές του χωριού που μένει και φουσκώνει από περηφάνια. Μας υποδέχεται στο δίχωρο σπίτι του που οι καλοθρεμμένοι δυτικοί θα αποκαλούσαμε επιεικώς παράπηγμα. Είναι εκεί που κοιμάται αυτός, η γυναίκα και το τρίχρονο παιδί του. Ναι, είναι πατέρας...
Επιμένει να τον φωτογραφίσω πάνω στο ποδήλατό του παίζοντας ρακέτες. Όντως πρόκειται για έναν παράξενο και πρωτότυπο συνδυασμό, αλλά, είπαμε, αυτός ο εικοσάχρονος είναι ένα κράμα παιδιού κι ενήλικα πάνω σε ένα κομμάτι γης που τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν αλλιώς...
Ο συγκάτοικος μου Φάνης Κατσάνος σχολίασε για τον G.:
 |
| ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: © Θοδωρής Γούτας / ActionAid Hellas |
Μεγάλωσε τελικά στη χώρα των γονιών του μετά το τέλος της τρίμηνης φρίκης της γενοκτονίας του 1994. Φοίτησε σε κάποιες πρώτες τάξεις του δημοτικού ακολουθώντας τη ροή των πραγμάτων της γενιάς του: καλλιεργητής ενός κομματιού της πληγιασμένης γης που δίνει μετά βίας ένα καλάθι καρπών για το καθημερινό φαγητό. Τέλος κι αρχή, αρχή και τέλος...
Ρωτάει διαρκώς αν μας αρέσει o Bob Marley, αν έχουμε τσιγάρα, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα. Τ' Αγγλικά του περιορίζονται σε μερικές λέξεις, ωστόσο η διάθεσή του να επικοινωνήσει μαζί μας ξεπερνάει κάθε όριο. Μας ξεναγεί στις φτωχογειτονιές του χωριού που μένει και φουσκώνει από περηφάνια. Μας υποδέχεται στο δίχωρο σπίτι του που οι καλοθρεμμένοι δυτικοί θα αποκαλούσαμε επιεικώς παράπηγμα. Είναι εκεί που κοιμάται αυτός, η γυναίκα και το τρίχρονο παιδί του. Ναι, είναι πατέρας...
Επιμένει να τον φωτογραφίσω πάνω στο ποδήλατό του παίζοντας ρακέτες. Όντως πρόκειται για έναν παράξενο και πρωτότυπο συνδυασμό, αλλά, είπαμε, αυτός ο εικοσάχρονος είναι ένα κράμα παιδιού κι ενήλικα πάνω σε ένα κομμάτι γης που τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν αλλιώς...
Ο συγκάτοικος μου Φάνης Κατσάνος σχολίασε για τον G.:
Ο G. ανήκει σε μια γενιά που φέρει πάνω της τις βαθιές χαρακιές της πρόσφατης μαύρης ιστορίας του λαού της, της underprivileged νεολαίας της επαρχίας του Muko, που στα 20 του αντί να ξεκινά έχει ήδη καεί, που περικυκλώνεται από τη διείσδυση του καταναλωτισμού αλλά αρκείται να χαίρεται με ένα ζευγάρι μεταχειρισμένες μπότες και ένα ζευγάρι γάντια εργασίας που θα χρησιμοποιήσει όταν θα υλοποιήσει το όνειρο του να μεταφέρει το σπίτι του λίγο πιο δω, κοντά στη μάνα του που τους συμμαζεύει όλους, αυτόν, τη γυναίκα του και το τριών ετών παιδί του, προς το παρόν όμως αρκείται να πίνει sorghum beer από το μπιτόνι και να ακούει Bob Marley από το μόνιμα ανοιχτό ραδιόφωνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου