Ο χορός της Honorine

Στην εννιάχρονη Honorine αρέσει το τραγούδι κι ο χορός. Όπως σε κάθε παιδί του κόσμου, η μικρούλα χαίρεται όταν αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής.

Κατά τη διάρκεια της διαμονής μας μαζί με το συνταξιδιώτη Φάνη Κατσάνο στο σπίτι των γονιών της έζησα την κάθε της στιγμή. Το ξύπνημά της και την παντελή έλλειψη πρωινής τροφής και στοιχειωδών κανόνων υγιεινής, το δρόμο για το σχολείο και τη λαχτάρα της να απαντήσει στις ερωτήσεις του δασκάλου της στην τάξη. Χωρίς βιβλία και τετράδια, χωρίς προσοχή από τη μάνα που αγωνίζεται από τα άγρια χαράματα στο χωράφι και τον πατέρα που δεν έμαθε να ξεκλειδώνει συναισθήματα στα παιδιά του...

Το ξανάγραψα, μα τούτο το παιδί κατοίκησε την ψυχή μου απ´ την πρώτη στιγμή. Τη στοίχειωσε, τη ράγισε, την ερήμωσε! Σαράκι θα μου μείνει το χαμόγελό της, να μου θυμίζει τις χαρακιές που αφήνουν Θεός κι άνθρωπος πάνω σε παιδικά κορμιά...

Κρατώ το χορό και το δάκρυ της, το γέλιο και τη σιωπηλή της απόγνωση για να τα μετατρέψω σε κραυγή βοήθειας και δράσης...