"...Η ντροπή για τους πλούσιους."

Μη δώσεις, Θεέ μου, τα όσα ο άνθρωπος μπορεί να βαστάξει. Δεν ήξερα πως τόσος πόνος υπάρχει στον κόσμο, τόση πείνα κι αδικία· δεν είχα ακόμα από τόσο κοντά αντικρίσει το φριχτό τούτο πρόσωπο της Ανάγκης. Εδώ άλλοι νόμοι κυβερνούν, και το μίσος είναι το πρώτο χρέος· ο δεκάλογος εδώ πρέπει ν' αλλάξει, άλλαξε κιόλας - αγάπη, μίσος, πόλεμος, ηθική, παίρνουν άλλο νόημα. Είδα προχτές μια νέα γυναίκα σκελεθρωμένη, ξαπλωμένη στο πεζοδρόμιο· ήταν ανασηκωμένο το κουρελιασμένο φουστάνι της και φαίνουνταν η γύμνια της. Την πόνεσα, στάθηκα να της πω να κατεβάσει το ρούχο της. "Φαίνεται η γύμνια σου" της είπα· κι αυτή σήκωσε τους ώμους, σαρκαστικό γέλιο έσκισε τα χείλια της: "Εγώ πεινώ" είπε "κι εσύ μου μιλάς για γύμνιες... Η ντροπή, για τους πλούσιους."

Απόσπασμα από το βιβλίο "Αναφορά στον Γκρέκο" του Νίκου Καζαντζάκη...

·