Μια χώρα που την έλεγαν Ρουάντα

Το θυμάμαι σαν τώρα... Η Μαρία στην κουζίνα κάτι να μαγειρεύει, τα παιδιά να έχουν ήδη κοιμηθεί κι εγώ να αλλάζω tabs στον browser και να διαβάζω μια την πρόσκληση του εκπαιδευτικού τομέα της ActionAid Hellas, μια την περιγραφή της δράσης και των ρόλων όσων θα συμμετείχαν στο ταξίδι στη Ρουάντα...

Πήρα το έγγραφο στην κουζίνα και διάβασα δυνατά τα προαπαιτούμενα. Είδα ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάνε λοξά καθώς οι πατάτες βουτούσαν στην κατσαρόλα. Συνέχισα απτόητος...

- Τρελά πράγματα, ε; ρώτησα δειλά... Ακούς εκεί εμβόλια... Και μάλιστα κίτρινου πυρετού... Όχι ό,τι κι ό,τι... 

- Μμμμ..., έλαβα την απάντηση.

- Θέλεις να στείλουμε; ξαναρώτησα ως βλαξ.

Η πορεία είχε προδιαγραφεί, απλά παίζαμε τη γάτα με το ποντίκι, ένας Tom κι ένας Jerry βραδιάτικα... Γιατί η Μαρία το ξέρει ότι το κεφάλι μου είναι στραβό κι άμα μπει μέσα του μια ιδέα δεν τη βγάζεις εύκολα.

Κείνο το βράδυ ανέβασα πυρετό. Έπεσα στο κρεβάτι με εγκεφαλικά ρίγη. Το παθαίνω άμα παθιαστώ με κάτι. Πήγα για ένα σκοτσέζικο ντους. Μπα... δεν περνούσε με τίποτα. Στο μυαλό μου είχα ήδη το βιογραφικό σε δυο σελίδες. Ζοριζόμουν με την επιστολή ενδιαφέροντος. Τι να εξηγήσω; Τι να πρωτογράψω; Πώς να το παρουσιάσω; Αισθανόμουν ότι η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά. Πώς να περιγράψω τις προσδοκίες και τους φόβους μου από το ταξίδι; Πώς σκοπεύα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου από το ταξίδι και το εκπαιδευτικό υλικό που θα σχεδιαστεί μέσα από αυτό στο σχολικό περιβάλλον; Πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά; Κι άλλα πολλά άσχετα και σχετικά αργοσάλευαν και τσιτσίριζαν τη μάζα μέσα στο κρανίο μου. Ένα πλυντήριο ξέπλενε ιδέες και τις έστιβε γεννώντας νέες και ξανά απ' την αρχή.

Ώσπου πέταξα το πάπλωμα κι έβαλα να γίνεται καφές. Άναψα τον υπολογιστή, ρούφηξα την πρώτη γουλιά στις δύο τα μεσάνυχτα κι άρχισα να διαβάζω για μια χώρα που την έλεγαν Ρουάντα... 

Πώς καίγονται δυο αυγά μάτια...

Μέχρι να φτάσω σπίτι ποδηλατούσα γρήγορα και με τη σκέψη μου όχι στο δρόμο και τα γκαζωμένα αυτοκίνητα, αλλά στο email που σάλευε στο γραμματοκιβώτιό μου. Τα μάτια μου καίγανε από την αγωνία, όμως, όπως ξανάγραψα, τα χρόνια φέρνουν χιόνια, κι έτσι άρχισα να μουρμουρίζω και μπινελίκια στον εαυτό μου καθώς έβγαζα με ορθοπεταλιά την τελευταία ανηφόρα πριν το δρομάκι για το σπίτι.

Άνοιξα τον υπολογιστή κι έτρεξα στην κουζίνα για δυο αυγά μάτια. Ξαναδιάβασα την πρόσκληση. Ολόκληρη, αργά αργά, βασανιστικά.

Πριν προχωρήσετε στην απόφασή σας να διεκδικήσετε μια από τις 5 θέσεις γι αυτό το ταξίδι, θα θέλαμε να σας προετοιμάσουμε για τα διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας.

Ήμουν προετοιμασμένος. Για να διαβάσω παρακάτω εννοείται...

Κι όντως διάβασα και ξαναδιάβασα το έγγραφο κι αν δεν ήμουν καθισμένος θα  'πεφτα από τη ζαλούρα. Άνοιξα το δεύτερο έγγραφο σχετικά με την περιγραφή των ρόλων, τα βασικά καθήκοντα και τα κριτήρια επιλογής:

•  Εκπόνηση 7ήμερου ταξιδιού, ερευνητικού χαρακτήρα, στη Ρουάντα  
• Σχεδιασμός εκπαιδευτικού υλικού, σχετικά με τoν 2o Αναπτυξιακό Στόχο της Χιλιετίας: Επίτευξη καθολικής πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. 
• Εκπαίδευση δασκάλων και καθηγητών για τη διάχυση του υλικού στο σχολικό πρόγραμμα.

Έπρεπε να στείλουμε επιστολή ενδιαφέροντος, βιογραφικό το πολύ δυο σελίδων, δείγμα εκπαιδευτικού υλικού που είχαμε αναπτύξει και να συμμετέχουμε σε μια συνέντευξη μέσω skype.

Άρχισα να βλέπω μπλε και πράσινους κόκκους και να φαντάζομαι τον εαυτό μου στην αποστολή. Βυθίστηκα σε εικόνες που δεν είχα ξαναδεί παρά μόνο σε ταινίες, μύρισα μυρωδιές που δεν είχα μυρίσει ποτέ κι άκουγα λέξεις σε μια γλώσσα ακατανόητη.

Απ' τ' όνειρο μ' έβγαλε μια άλλη μυρωδιά, εκείνη των καμμένων αυγών που τσίριζαν μέσα σ' ένα τηγάνι κάρβουνο! Ξεστόμισα λέξεις ακατάληπτες, βρισιές στη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν αυγά που καίγονται... Έμεινα σχεδόν νηστικός καθώς πέρασα το λιγοστό χρόνο μέχρι να πάρω τα παιδιά από το σχολείο καθαρίζοντας το τηγάνι και χαζεύοντας έξω απ' το παράθυρο καθώς το έτριβα με λύσσα.

Βιάστηκα να κλείσω τον υπολογιστή και να φύγω. Αυτά δεν είναι για μένα και καλά θα έκανα να μην τρελαίνομαι. Πέταξα το κλειδί με τις σκέψεις για τη Ρουάντα απ' το μπαλκόνι μπας και το βρει κανένας περαστικός και το μαζέψει πριν μαζέψουν άλλοι εμένα. Με την άκρη του ματιού μου έπιασα τη γωνίτσα που 'χε παραπέσει το κλειδάκι, μα σφύριξα σα να μην έτρεχε τίποτα μπας και ξεγελάσω τον εαυτό μου. Ποιος κορόιδευε ποιον σ' αυτήν την ιστορία;

Εν αρχή ην το email...

Κάθε περιπέτεια έχει την αρχή της. Κι ως τέτοια οφείλει να είναι συναρπαστική. Τούτη δω όμως η ιστορία αρχίζει κάπου δυο χρόνια πριν, τότε που για πρώτη φορά έλαβα ένα φάκελο με το εκπαιδευτικό υλικό της ActionAid Hellas για την Παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση.

Από τότε, λάμβανα τα newsletters της ΜΚΟ και κάθε χρόνο προγραμμάτιζα τη συμμετοχή του σχολείου που εργάζομαι στην Παγκόσμια Εβδομάδα Δράσης για την Εκπαίδευση.

Ώσπου, στις 24 Φλεβάρη 2014, έλαβα ένα μήνυμα σχετικά με τη δράση "Στείλε τον Φίλο μου Σχολείο". Το μήνυμα είχε σταλεί σ' όλα τα σχολεία της χώρας από τον εκπαιδευτικό τομέα της ActionAid Hellas κι έγραφε:

Η παγκόσμια εκστρατεία Στείλε τον Φίλο μου Σχολείο, συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά με 5 εθελοντές εκπαιδευτικούς να ταξιδεύουν τον Ιούλιο στη Ρουάντα, όπου θα ερευνήσουν τις συνθήκες που καθορίζουν την ακραία φτώχεια, θα συζητήσουν με κατοίκους κοινοτήτων και για πρώτη φορά φέτος θα φιλοξενηθούν από αυτούς, ώστε να βιώσουν την καθημερινότητά τους και να αντιληφθούν τον αντίκτυπο. 

Οι παλάμες μου ίδρωσαν, ο εγκέφαλός μου σάλεψε... Τι διάβολος είναι τούτος; σκέφτηκα. Κι έκανα κλικ ο αθεόφοβος για να μάθω περισσότερα... Κι όσο περισσότερα διάβαζα, τόσο γούρλωνα τα μάτια μου, τόσο τα βολτ αυξάνονταν... Αν δεν έπρεπε να κλείσω τον υπολογιστή γιατί έπρεπε να φύγω από το γραφείο, θα είχα καεί. Κι επειδή όταν τα χρόνια έχουν πια ξεθωριάσει την κάψα της καρδιάς, σκέφτηκα να διαβάσω τη συνέχεια στο σπίτι, με την ησυχία μου, καθώς θα τηγανίζω δυο αυγά μάτια...